º Bijdrage verenigingsblad van mijn vogelwerkgroep

Vogelwerkgroep IJsselstreek geeft drie keer per jaar verenigingsblad de IJsvogel uit. Een enkele keer leverde ik een bijdrage.

Schaamvogel

Is een schaamvogel een vogel die zich ergens voor schaamt of is het een nieuw ontdekte soort in ons land?
In onze vogelwerkgroep weten we precies wat een schaamvogel is, we hebben er n.l. bijna allemaal een. Een schaamvogel heb je en je moet geluk hebben om er vanaf te komen. Op een winterexcursie naar de Lauwersmeer liepen we kleumend in de mist terug vanuit de vogelhut. We hadden helaas niet zoveel gezien. Natuurlijk ganzen en eenden, maar niet iets bijzonder. Ik verzuchtte na een verhaal over bijzondere soorten van een van mijn medevogelaars dat ik zo ontzettend graag een kraanvogel wilde zien. Liefst dansend natuurlijk, want hun paringsdansen zijn bijzonder spectaculair. Een kraanvogel is niet iets heel bijzonders of zeldzaams, maar in Nederland komt hij helaas nog niet veel voor. Ze trekken in de herfst en in het voorjaar wel massaal over vanuit het hoge noorden naar het diepe zuiden en omgekeerd. Als je geluk hebt hoor je ze ’s nachts met elkaar babbelen, maar ik had er dus nog nooit een gezien of gehoord. De reacties om me heen gaven wel aan dat het toch wel een beetje sneu is als je deze prachtige vogel nog nooit gezien hebt. Gelukkig troostte de vogelaar die naast me liep met de onvergetelijke woorden: “dat is dan dus je schaamvogel”. Nadere uitleg maakte me duidelijk dat elke vogelaar eigenlijk wel een vogel heeft die hij/zij al lang had “behoren” te zien. De meest exotische vogels gezien maar b.v. nog geen buidelmees (dat was zijn schaamvogel). Ik was blij met de schrale troost.
Inmiddels heb ik ze gezien, kraanvogels. Tijdens een wandeling door het Fochtelooerveen in Drenthe hoorde ik ze eerst dat wat weemoedige trompetterende geluid. Daarna zag ik ze ook echt vliegen, grote statige vogels. Ik hoorde later dat er sinds een paar jaar een broedpaar in dat gebied is, ik had dus meteen de hele Nederlandse populatie gezien!
Het vervelende is wel dat ik al lang weer een nieuwe schaamvogel heb. Het houdt dus niet op dat schamen, er is altijd wel weer een vogel die je toch wel erg graag wilt zien. Ik ben geen vogelaar die na een telefoontje in de auto spring om een zeldzame waarneming op te zoeken. Ik trek elke keer weer met veel plezier het veld in en neem de vogels waar die me voor de kijker komen. Ik ben nog steeds blij en tevreden met telkens weer diezelfde mooie zwarte roodstaart of zanglijster, maar toch…. het is wel kicken als je hem opeens ziet vliegen, die schaamvogel en daar schaam ik me helemaal niet voor.

Visdiefjes en een steile wand

Het regent, en daar word ik niet echt blij van. 11.00 uur bij de voormalige vuilstort op het industrieterrein hebben we gisteren met een paar vogelaars afgesproken. Een mooie afspraak voor een extra excursietje op een zondagmorgen in juni, maar dan zou het eigenlijk toch niet moeten regenen.
Voor een vogelaar is alle weer weer, dus ik krijg geen telefoontje over uit- of afstel. Om kwart voor 11 fiets ik in de regen richting vuilstort.
Precies tegelijkertijd zijn we er alle vier. Doel van deze morgenexcursie is de visdiefjeskolonie op het dak van een grote loods ergens op het industrieterrein. Op de voormalige stortplaats die inmiddels grondig is gesaneerd, is een grote ijzeren damwand geslagen. Er achter is een aarden wal gemaakt die inmiddels prachtig is begroeid met een wild boeket van bloemen, planten en beginnende boompjes. De wal ligt naast een oude slenk van de Schipbeek. Jarenlang was dit mooie gebiedje onzichtbaar door de grote afvalberg. Misschien heeft de wal te maken met verontreinigd grondwater, we weten het niet precies, maar het voordeel van die enorme wand is wel dat we omhoog kunnen klimmen en onze telescopen over de ijzeren wand kunnen hangen. Zo balancerend op de steile aarden wal kunnen we prachtig over het hele industrieterrein kijken en dus ook op het dak van de loods waar de visdieven broeden. Behalve deze visdiefjes zijn er ook veel kokmeeuwen neergestreken. Het dak lijkt voor deze vogels een ideale biotoop. Behalve de in de buurt wonende slechtvalk zullen ze weinig last hebben van vijanden.

Er zitten al verscheidene grote bruine jonge vogels op het dak, ineengedoken in de regen. Ze wachten op ouders die hopelijk iets eetbaars hebben gevonden. Het is lastig te zien of het om jonge kokmeeuwen of visdieven gaat tot een ouder zich meldt. Er van uitgaande dat een kokmeeuw zich niet geroepen voelt een jonge visdief te voeren, kunnen we dus stellen dat de meeste bruine kuikens van de kokmeeuwen zijn. Veel visdieven broeden nog volop, hun kopjes steken net over de rand.

De regen blijft gestaag vallen en de schouders beginnen klam aan te voelen. Dit is wel een van de merkwaardigste vogelexcursies die ik ooit heb meegemaakt. Daar hoog balancerend op die wal, waarschijnlijk hartstikke illegaal, want het terrein is voorzien van een deugdelijk hek, (dat gelukkig slechts aan een kant is afgesloten), moeten we een vreemde indruk maken op die natte zondagmorgen.

In de verte klinken autodeuren. Als ik me omdraai zie ik op het belendende industrieterrein een aantal mensen met een doos gebak een gebouw binnen gaan. Merkwaardig, zouden ze een zondagmorgenfeestje bouwen op het industrieterrein? Ik vergeet het weer want achter ons maakt een spotvogel z’n kenmerkende zaaggeluidje tussen een groot aantal imitaties door.
We besluiten de wal aan de andere kant af te dalen en nog een rondje te lopen door de oude slenk. De industrie is hier rondom de groene oase heen gebouwd. Hopelijk ontdekken weinig mensen ooit hoe mooi het hier is. We lopen vlak langs het gebouw waar ik een feestje dacht. “Dierencrematorium”, lees ik en de gebaksdoos verandert onmiddellijk in het doodsdoosje van een oude kat. Het past wel bij deze bijzondere excursie.

Als we elkaar om 12.00 uur gedag zeggen zijn we alle vier tot op de draad toe nat. Ik denk aan die jonge vogels daar op het dak. Maar hopen dat die jonge veren al wat warmte kunnen geven.

Je zult maar aalscholver in China zijn

Ik ben al weer een tijdje terug van een geweldige reis door China. Een onvergetelijke ervaring, ik ben met veel indrukken en aardige Chinezen in mijn hart teruggekomen.

Als je als vogelaar een verre reis maakt is de eerste vraag van je medevogelaars altijd: “heb je nog bijzondere vogels gezien”? Logisch, wij kijken toch meestal met een extra oog naar wat er vliegt en in een vreemd land, zeker in een ver oord, zie je andere vogels dan bij ons.

Mijn reis begon in Peking of Beying. In en rondom de hoteltuin fladderden een paar zwarte vogels met lange staarten die veel kabaal maakten, maar in de stad Beying heb ik verder geen vogel zien vliegen. Ik zag wel vogels, maar die zaten in kooitjes die voor de huizen of op de balkons hingen. Ik stuitte later in een andere noordelijke stad op een dierenmarkt en daar werd ik bijna onpasselijk van. Ik zag er werkelijk alle soorten zangvogels zoals leeuweriken en zanglijsters en er zat zelfs een kleumende blauwborst treurig op een stokje blauwborst te zijn. Later ontdekte ik dat men de vogeltjes uit laat in het park. Ik heb veel, vooral oudere mannen, zien lopen met een kooitje dat ze vervolgens in de bomen hangen. In groepen zitten ze er dan gezellig met elkaar te praten terwijl de vogeltjes fluiten. Over andere cultuur gesproken. Kennelijk zijn er dus wel vogels, maar ze zijn gevangen of misschien opgegeten.

In het noorden liep ik een aantal dagen over de grote muur. Wat een ongelooflijk mooi en indrukwekkend monument. Eindeloos kronkelend loopt die muur door het landschap, heuvel op en heuvel af, om elke hoek is er weer een nieuw vergezicht. Echt een te gekke ervaring, maar, …. geen vogels, nou ja, eksters dan. Dat wel en misschien een enkel klein fluitertje hier en daar, maar geen prachtige zwevende roofvogels. Die zou je toch verwachten in zo’n verlaten landschap.

Ik zakte vervolgens naar het zuiden af. Ook tijdens deze lange reis zag ik nauwelijks vogels. Wel pekingeenden, maar die zagen er nogal dood uit; wel lekker trouwens. Later hoorde ik van anderen dat het een bekend gegeven is dat er in China niet zoveel vogels zijn, de reden ben ik niet te weten gekomen. Misschien zijn ze opgegeten, of misschien hield Mao niet van vogels en heeft ie ze, net als veel mensen, gewoon dood laten maken.

In het kader van research en onderzoek voor de vogelwerkgroep ben ik met een aalscholvervisser mee geweest. Zo’n man heeft 10 getrainde aalscholvers op z’n roeiboot zitten. Hij bint ze elke morgen een strak touw om de hals en dan roeit hij het meer op. Vervolgens maakt hij ze los op, en gooit ze in het meer. De kop is daar een prima handvat voor, met een grote zwaai gaan ze overboord. Die stomme beesten beginnen meteen fanatiek te vissen en ja hoor, binnen no time hebben ze een knoepert van een vis te pakken. Maar voor ze ook maar een poging ku

nnen doen het beest op te eten, haalt het schepnet van de baas ze handig met vis en al binnenboord; het touwtje voorkomt dat de vis alsnog gauw naar binnen wordt gewerk. Een spierinkje is het loon, waarna ze met een zwiep weer over boord gaan. Wel spectaculair om er met je neus boven op te zitten en te zien hoe die beesten als groep jagen, maar ik was ook wel wat geschokt. Deze manier van vissen is een eeuwenoude traditie die nu vooral voor de toeristen in stand wordt gehouden. Het schijnt dat je die aalscholvers er nog behoorlijk voor moet trainen. Stom van die beesten dat ze zich uiteindelijk na afloop van de vispartij weer aan boord laten lokken met een visje. Daar worden ze meteen weer vastgezet en mogen ze zich laten drogen tot de volgende ronde.

Tja, ik vrees dat ik in China alleen ongelukkige en dode vogels heb gezien.

Ik zag de Andes-Condor

Een paar jaar geleden maakte ik een wandelvakantie in Peru. Een prachtige reis, indrukwekkende kleurrijke natuur en aardige mensen. Gezelschap van 14 mensen, lekkere wandelingen, hoogteziekte, wat wil een mens nog meer.
Een van de hoogtepunten van de reis was voor mij behalve de wandeling over het oude Inkapad naar Maccu Puzzi, natuurlijk het zien van de Andes-Condor.
Daar zit je dan, ‘s morgens om half 6, op de randje van een duizelingwekkend kloof. De Colca Canyon is met zijn 3350 meter de diepste kloof ter wereld (2 x zo diep als de Grand Canyon in de VS). Het heeft die nacht 15 graden gevroren, we zitten op 3500 meter, dus muts op en handschoenen aan. Het gezelschap om me heen is onrustig en koud. “Zie jij al wat” en “Hoe laat zijn ze er meestal”. In mijn groep bevindt zich helaas geen vogelaar. Ik ben in het bezit van de enige kijker in ons midden en niemand is er in geïnteresseerd. Alle digitale camera’s zijn in de aanslag. Sommige met een motordrive, dat wil zeggen dat ze achter elkaar een hele serie foto’s kunnen schieten. Laat maar komen dat beest.

Ik probeer de menselijke geluiden om me heen uit te sluiten. Heel diep beneden hoor je vaag het ruizen van de rivier. De zon is nog niet op, maar in het oosten zie je het al lichter worden. Een half uur later is het gezelschap aanzienlijk uitgedund. Terug in de bus, daar is het ietsje warmer.

En dan opeens is hij er.
Een grote zwarte schim nauwelijks zichtbaar tegen de achtergrond van de bergwand. Hij komt onder me vandaan vliegen. Ik zit n.l. op de wand waarin ze nestelen. Zoef, nog een. Ze beginnen traag een acht te draaien, de vleugels bewegen nauwelijks. Even snel als ze gekomen zijn, zijn ze ook weer weg. Voorbodes die even moeten proeven hoe het met de thermiek staat? Het duurt zeker 10 minuten voor de volgende vogel zich losmaakt van de bergwand. Dit keer is het een volwassen mannetje. Zijn zwart-witte tekening is goed te zien. Hij blijft zijn achten draaien en al snel heeft hij gezelschap van meerdere vogels. De mensen om me heen komen in beweging. Er wordt geroepen en de camera’s klikken. Later zal blijken dat sommige traag opbouwende digitale camera’s veel staarten en vleugelpunten hebben vastgelegd.

Ik heb plezier van m’n reiskijkertje. Heb het gevoel dat ik het beest bijna in z’n ogen kijk. Voel me zo geweldig rijk dat ik dit mag zien en voel meteen ook dat het zo geweldig jammer is dat er niemand bij me is met wie ik dat overweldigende gevoel kan delen.
Op een gegeven moment cirkelen er 15 reuzenvogels in de kloof, steeds hoger, steeds meer ook aftekenend tegen de snel blauwer wordende lucht.
En dan opeens, zijn ze weg. Alsof een grote windvlaag ze heeft weggeblazen, over de witte toppen van de Andes op zoek naar kadavers en ander voedsel.

Twee dagen later komen we op onze terugweg opnieuw langs het observatiepunt en onze gids stelt voor nog even te gaan kijken. Ik hoor naast mij iemand zeggen: “Waarom, we hebben ze toch gezien”. Om hem heen wordt instemmend geknikt. Gelukkig zijn er een paar medestanders die het net als ik, nog wel een keer willen zien. Ha, ik mag nog een keer.
Ook de tweede keer is het geweldig, maar de magie van dat eerste moment is er niet meer. Die plotselinge imposante verschijning, daar op die vroege koude ochtend hoog in de Andes, zal ik nooit meer vergeten.

Andes-condor
Wetenschappelijke naam: Vultur gryphus
Engelse naam: Andean Condor
Verspreiding: Andesgebied
Voedsel: Voornamelijk aas, maar ook grote levende dieren
Grootte: Lengte 102 – 130 cm Spanwijdte 300 cm of meer
Gewicht: Een volwassen mannetje kan wel 11 kg wegen
De Andes Condor is het meest tot de verbeelding sprekende dier van de Andes,
en komt nog vrij veel voor in afgelegen delen van het Andesgebergte van Colombia tot aan Vuurland.
Deze Condors zijn de grootste roofvogels op aarde.
Met een maximale spanwijdte van 3.20 m kunnen condors urenlang zweven op de thermiek zonder een enkele vleugelslag.
De vogels cirkelen in grote bogen boven de bergen op zoek naar dode beesten.

 

Ik schreef in ons clubblad een aantal verhalen onder pseudoniem van juffrouw ooievaar

Een okselfris weekendje Texel

Beste vogelvrienden, er is mij dringend opgedragen een verslag te maken van het weekend vogels kijken op Texel van 9 t/m 11 oktober. Ik kon dat natuurlijk niet weigeren en heb er mijn vrije tijd maar weer eens voor opgeofferd. Niet om dit stukje te schrijven maar om mee te gaan, een ooievaar heeft daar n.l. helemaal niks te zoeken. Verwacht van mij geen exacte opsomming van de geziene vogels en nog minder waar we ze gezien hebben, Ik beperk me tot een sfeerverslag waarbij de dingen die me zijn opgevallen natuurlijk niet onvermeld blijven.

De groep bestaande uit negen mannen en negen vrouwen bereikte mooi op tijd de boot in Den Helder. Alleen lukt het elk jaar maar niet om ook allemaal tegelijk op die boot te komen. Er is altijd wel een auto, of camper in dit geval, die de boot net niet haalt. Gelukkig duurt de overtocht maar kort, maar er wordt in dat kwartiertje wel altijd gezorgd voor wat spektakel. De vogelwerkgroepleden voeren de rond de boot vliegende meeuwen n.l. met meegebracht brood. Een nobel streven zult u zeggen, maar nee beste mensen, er moet ook zo nodig geprobeerd worden die arme beesten te vangen. Een meeuw vloog zelfs radeloo
s het trapgat in, het is toch een schande en dan natuurlijk ook nog fotograferen he!!!!

Rond de klok van 12 uur kan de groep voldaan en compleet naar het eerste vogelkijkpunt, de favoriete Petten rijden. Die Petten is maar een klein plasje, maar het groepje enthousiastelingen kan daar toch zonder zich een moment te vervelen, drie kwartier door de kijkers turen.
Opeens was er onrust waar te nemen onder m.n. enkele mannelijke vogelaars. Er werd gemompeld dat er een Amerikaanse zilver- of goudplevier was waargenomen. De auto’s werden gestart en langzaam rijdend werden de weilanden afgezocht. Groot was de voldoening toen tussen een heleboel zilverplevieren, opeens de Amerikaanse dwaalgast werd gesignaleerd. Het blijkt dat je dit beest o.a. aan z’n zwarte oksels kunt herkennen. Het is mij een raadsel hoe ze hem gevonden hebben want hij liep en dan zijn die oksels toch niet echt te zien.

Opnieuw beroering, er was ergens een Rossgans gezien. Opnieuw starten en kijken; ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van deze collega-vogel gehoord had. Maar ik had het kunnen weten, het was Dutch Birdingweekend op Texel en dan wil het aantal speciale waarnemingen nog wel eens toenemen. Ik herinner me een verhaal van vorig jaar over een Sperwergrasmus en een Bladkoninkje. Uit betrouwbare bron heb ik later vernomen dat deze beide vogeltjes zwaar getraumatiseerd uit dat weekend zijn gekomen, zo opgejaagd hebben ze zich gevoeld.

Maar goed, terug naar onze dappere vogelaars uit de IJsselstreek. Ook de Rossgans werd gevonden en zeer tevreden werd tegen de avond het kamp opgezet bij camping de Robbenjager. Er waren dit jaar meer tenten dan ooit, omdat de grote patatcamper van Jan ontbrak, maar er is niet geklaagd over kou of regen door de tentkampeerders.
Misschien moet ik het nog even over het eten hebben. De waarde van een goede maaltijd wordt door iedereen anders opgevat. Er was veel aanmaak kant en klaar spul en alleen Jose maakte in haar eentje een geheel verantwoorde maaltijd klaar en ook bij de grote vrouwentent werd ordentelijk gekookt. ’s Avonds werd nog lang buiten gezeten, waarbij de alcohol voor wat extra warmte zorgde. Na een laatste late avondwandeling dook iedereen tevreden in de slaapzak.

De volgende dag werden de zogenaamde “tuintjes” afgezocht. Dit is het terreintje bij de vuurtoren, waar veel kleine vogeltjes te vinden zijn. Hijgend komen ze aanvliegen vanuit Scandinavië en uitgeput vallen ze neer in dat gebied; een eldorado voor onze vogelaars dus. Daarna richting het Wad, waar we genoten van het mooie licht en veel, heel veel vogels. Eiders, Rotganzen, Oever- en strandlop
ers en ander watergrut. Natuurlijk zagen we ook grote rovers overtrekken, want vogelaars hebben een scherpe blik, er ontgaat ze weinig.

Wat kan ik verder nog melden. Ik zei al dat het Dutch birding weekend was. Het bleek dat bij de camping een smoelenboek van alle Dutch birders in Nederland beschikbaar was. Daar hebben een aantal vrouwelijke vogelaars zich gedurende het weekend in verdiept, maar helaas werden geen aantrekkelijke types aangetroffen. Onze eigen IJsselvogelaars stonden er trouwens niet in. Wel zagen we gedurende het weekend regelmatig vogelaars met een bekend hoofd uit deze vermakelijke catalogus.

Misschien vraagt u zich inmiddels af waar de titel boven dit stukje op slaat. Wel, dat heeft te maken met het feit dat het aantal gekochte douchemunten dit weekend weer verder is gedaald. We gaan er van uit dat alleen aantoonbaar is gedoucht door Gerard. Voor het douchen van de andere vogelaars, zowel de mannelijke als de vrouwelijk, zou ik geen vlerk in het vuur durven steken. Waarbij maar weer eens gezegd is dat vogelaars het niet zo nauw nemen met hun verschoninkjes.

Juffrouw Ooievaar

Verslag van het 40-jarig jubileum van de Vogelwerkgroep, 2007

Wel, beste vogelvrinden, sta me toe dat ik via uw krantje de IJsvogel (dat helaas niet de ooievaar heet, maar dit terzijde) me nogmaals tot u wend.
In nauw overleg met Meneer den Uil en Isodora Paradijsvogel hebben we besloten u dit ingekomen stuk toe te zenden. Het leek ons een goed idee u onze bevindingen van een heel jubileumweekend over te brengen. Hoe hebben wij, nauw betrokken vogels, het ervaren.

De zaterdag
Wel, op de eerste plaats was daar het officiële gedeelte op de zaterdag.
Ons viel op dat het eigenlijk niet eens zo officieel was. Er werd gewoon met stoelen, bloemen, broodjes, flessen wijn en boeken gesjouwd. Er waren weliswaar officiële genodigden, maar wij herkenden daar eigenlijk louter vogelvrienden. Van heinde en ver waren ze gekomen. Leuk om ook die heren van de andere ooievaarsstations te zien. Bij een van die stations heb ik wel eens een vrijage gehad, maar dit terzijde.

Uw voorzitter, de jongeheer Bakker, had zowaar een jasje aan. Dit was toch wel heel opmerkelijk. Hij kon overigens goed zijn woordje doen. Toch aardig dat zo’n jongeman behalve vogelen, dus ook heel goed zo’n officiële gelegenheid kan leiden.
Ach, over de heer Verholt hoeven we u niet veel te vertellen. We wisten al lang dat hij welbespraakt was, hoewel ik het toch heel bijzonder vond dat hij zijn persoonlijke dromen met ons wilde delen. Mooi zoals hij met liefde sprak over de ooievaars en zijn vrouw Gerrie. (willekeurige volgorde).

Ik weet niet of u van uw penningmeester, de jongeheer Erwin
Ruessink behalve geld tellen andere talenten had verwacht, maar persoonlijk kon ik de act met de ooievaar in de poppenkast zeer waarderen. Leuk gevonden en het bracht de lachers op zijn hand.
Wat een prachtig boek heeft uw werkgroepje gemaakt. Als ik een petje had zou ik hem voor u afnemen. Daar zijn heel wat uurtjes in gaan zitten. Nou zijn wij ooievaars natuurlijk ook een heel dankbaar onderwerp, maar dit terzijde.

Het jonge meisje van Vogelbescherming had haar huiswerk goed gedaan. Ze bracht haar verhaal keurig op een powerpointpresentatie, iets wat zelfs in onze vogelwereld al opgeld doet.
Daarna was er overheerlijke soep, gekookt door de dames van het Brinkje. Ze zorgden goed voor de gasten. Wat was het toch enig dat mijn collega’s nr. 5050 en nr. 3023 op het dak van de kerk met hun gebroed bezig waren. Betere plek om samen te komen had u niet uit kunnen zoeken hoor.

De tocht met de trekkertram in de uiterwaarden was een prettige ontsnapping naar buiten. De jonge dame van Staatsbosbeheer wist veel interessants te vertellen.
Vervolgens de onthulling van het mooie bord bij ’t Zand. Prachtig, nu kan niemand zich vergissen, dit is echt een buitenstation voor ooievaars.
Het hapje en het drankje sloten een leuke dag af en tussendoor kwamen al veel toevallige voorbijgangers mee genieten.

De feestavond
Tsja, wat zal ik u daar over vertellen. Wij hebben in onze evaluatie gedrieën gezegd dat we ons misschien wel wat al te vlerkerig hebben gedragen. Hoe dan ook, we hebben ons zeer thuis gevoeld in uw gezelschap. Het is bijzonder jammer dat ik niet voor het penningmeesterschap in aanmerking kom, maar a la, misschien kan ik wel vaste columnist bij uw tijdschriftje worden, maar dit terzijde.

Wat ons opviel was in elk geval dat de stemming er flink in zat. Dat de dames zich goed hebben laten kennen en zien, dat de heren de bar goed wisten te vinden en dat u allen bijzonder goed kunt zingen, maar dat is wellicht te verwachten van vogelaars. Leuk dat er zoveel koude kanters bij waren. Kunnen ze zien hoe gezellig u het altijd heeft op de woensdagavonden en tijdens de excursies.
Wat een prachtige film heeft die meneer Jan Nomden gemaakt. Uw dankbare werk voor de vogels werd goed zichtbaar gemaakt. U liet ook uw meest representatieve leden het woord voeren, heel verstandig.
Wij hebben ons tijdig terug getrokken, maar meneer den Uil die ’s nachts nog een rondje heeft getrokken rondom de Stay oke, meende nog lang stemmen en gerommel te horen, maar dit terzijde.

Bij de evaluatie bracht Isodora naar voren dat het raadspel errugg voorspoedig ging. U was echt wel heeel goed op de hoogte met vele vogelnamen. Wel vond ze het wat rommelig toegaan, zoveel door elkaar gepraat en geroep, een beeetje meeer respect voor de inbreng van een ander had wel gekund. We vroegen ons af het op weekenden en vergaderingen er ook zo aan toe gaat.

De zondag
Ach en toen kwam die zondag. Ondanks het late uur van de feestavond was u er toch maar weer met z’n allen. Ik heb het van mijn paal allemaal goed kunnen gade slaan. Weet u wat me nou zo opviel. Het ging allemaal als vanzelf. Iedereen wist wat ie moest doen. Iedereen stond op de goede plek. De kenners bij de telescopen, de wandelaars deden de rondwandelingen, de verkopers verkochten, de koffieschenkers schonken koffie, de wijnverkopers sleten hun waar zonder problemen (wel heel luidruchtig, maar dat krijg je al gauw als er alcohol in het spel is), er gingen veel van die prachtige ooievaarsboeken over de toonbank enz. enz. Er waren zelfs mensen die bij de Dixie stonden en dat allemaal zonder wanklank. Bijzonder, bijzonder goed georganiseerd, we kunnen niet anders zeggen. U had alleen iemand anders bij de ingang moeten zetten. Bij mijn weten kon ze niet goed tellen. Er zijn vast meer bezoekers geweest dan op dat bord stonden. Ik meen getallen van 1500 te hebben gehoord. Mijn neef in de boom bij het station heeft n.l. stiekem staan meetellen.

Maar goed, al met al dus een heel geslaagd jubileum. Wij als vogels zijn tevreden over u. Ga zo door met uw goede werk. Zorg voor voldoende kuikens op de afgesproken tijden, dan slaan we ons er met z’n allen wel doorheen in de komende 25 jaar.

Gegroet mede namens Meneer en Uil en Isodora Paradijsvogel.

Juffrouw Ooievaar