º Verslag van een weekje schilderen in Frankrijk
La Voie Romaine, een totaalervaring…
Elke morgen wakker worden met in m’n oor een swingende zanglijster en de vrolijke rollers van de boomleeuwerik.
Geruststellende witte rook uit de schoorsteen, goed voor veel warmte en
een (op)wekkend gesprek.
Gezellig samen ontbijten rondom de broodrooster en de theepot, het smaakje maakt niet uit.
De hond, een rommelig voddenbaaltje naduttend, bijna onzichtbaar op z’n kleedje.
Met stevige pas lopen richting Salles des Fetes, waar de cursus wordt gegeven.
Bloemen, kabbelende beek en een enkele haastige Fransman.
Naast mij Frederike; ze laat zich langzaam kennen.
Salles des fetes is echt een feestzaal: veel ruimte en inspiratie, het info-A4tje geeft richting,
Peter Frans en Daniëlle geven er kleur en diepte aan.
Landschap, ik wil gele velden en donkere bossen. Ze zijn bijna niet samen te voegen.
Perspectief is in geen velden of wegen te bekennen.
Op het tekenvel lijkt het zo anders dan de werkelijkheid die geduldig voor je ligt uitgestrekt.
De één minutenschetsjes geven haastige rust en doen de startersangst verdwijnen.
Ezeltje Coco helpt me over een schildersdip halverwege de week en geeft speciaal voor mij een concertje ezelen.
Het was veel, heel veel.
Ontdekken, verdiepen, gesprekken voeren, eten, ja vooral ook veel en lekker eten, (ont)moeten en vooral niet moeten.
We maakten mooie dingen, ieder passeerde zijn of haar schildersgrens.
Daniëlle en Peter Frans staan voor vakmanschap, geduld en integriteit. Je serieus genomen voelen in je artistieke onzekerheid.
Liesbeth, Sietske en Frits, dat is zorg, salades, soepen, iedere dag wat anders op tafel.
Maar ook extra dekens, weten dat je binnen kunt slapen, een warm pitten-kussentje op z’n tijd, warme douches, avondlijke autotochtjes met een kasteel in je koplamp, Franse relaxedheid, maar vooral ook de gesprekken, ze gingen ergens over. Ik heb me thuis gevoeld in dat huis op de berg.
La voie romaine, een totaal ervaring. Ik heb mezelf na een aantal tamelijk donkere maanden teruggevonden. Er is weer licht om me heen en deze week heeft me net het zetje gegeven waardoor ik in een andere baan ben terecht gekomen.
O ja, en ontdekken dat naar Frankrijk rijden geen crime hoeft te zijn. Lekker ontspannend in de zilveren Poema van Jeffrey; helemaal goed.
Mei 2004