Week 28 oktober

Dinsdagmiddag weer op pad. Ik spreek Saskia met haar hondje aan. Ze woont 1 jaar met haar man op de Douwelerwetering, hoekkoopflat. Ze zegt: “het is me zo meegevallen, die Rivierenwijk”. Voldoende reden om een afspraak te maken. Ik mag een keer na etenstijd komen. Het zijn jonge mensen, dus misschien interessant. Liefst volgende week zegt ze.

Daarna door naar de Amerstraat. Ook hier doet een hondje wonderen. Eigenaren willen altijd wel praten over hun viervoeter. De man (55 schat ik) woont sinds vier maanden op nr. 5. hij vindt het fijn wonen en heeft al contacten in de buurt. Op nr. 9 woont iemand die er al langer woont. Een goede kandidaat om eens mee te gaan praten, vindt hij, maar helaas is er niemand thuis. Wel vertelt nr. 5 nog dat er binnenkort een Halloween-party wordt georganiseerd op het grasveldje voor de huizen. Dat wordt georganiseerd door een Amerikaanse die in de straat erachter woont. Helaas, ook niet thuis.

Ik spreek in de Biesboschlaan een Turkse vrouw aan. Ze heet Hayrye en woont op nr. 29. Zij heeft 7 jaar in een flatje op de Deltalaan gewoon en woont nu al weer vijf jaar in de laagbouw. Ze moet eerst aan haar man vragen of ik een keer mag komen praten. Ik krijg geen telefoonnummer en geef het mijne dus maar. Ik heb wel haar adres en bel gewoon nog een keer aan.

In de Maasstraat loopt een prachtige jonge zwarte vrouw. Ze loopt met ferme passen als een koningin. Ik spreek haar aan. Ze komt uit Togo, heet Amida en spreekt goed Frans en redelijk Engels. Ze woont 8 maanden in een van de Maasstraatflats met haar dochtertje van 5. Is uit Italië gekomen en daar woont haar man nog. Ze heeft geen verblijfsvergunning en ik begrijp dat ze het moeilijk heeft. We lopen samen naar de Deltaschool waar ze haar dochtertje gaat ophalen. Daar stelt ze me voor aan vriendin Lucia, een Ethiopische die al vier jaar in de wijk woont. Ook zij wacht op een definitieve verblijfsvergunning. Ze heeft twee jaar in een asielzoekerscentrum gezeten. Zij vertelt dat ze geen Nederlands wil leren omdat ze niet zeker weet of ze mag blijven. Haar zoontje trekt aan haar arm en zegt in vloeiend Nederlands dat hij niet op de glijbaan mag. Amida zegt dat haar dochtertje Nederlands en Italiaans spreekt. We spreken af dat ik een keer op de thee kom en dat er dan nog een Afrikaanse vriendin wordt gevraagd.
Een dag later kom ik haar weer tegen. Ze is op weg naar het station. Gaat naar een feestje in Apeldoorn waar een andere een vrouw uit Togo haar gevraagd heeft te helpen.

Twee dagen later fiets ik nog een keer naar de Amerstraat. Ik bel aan bij nr. 9 en heb geluk. Vrouw doet open, na enige aarzeling (ze moet naar haar werk) mag ik binnen komen.
Jacqueline heet ze. Zij, haar man en twee opgroeiende dochters zijn zeven jaar geleden terug gekomen in de wijk. Ze hebben het huis van zijn ouders gekocht na hun dood. Die ouders waren de eerste bewoners van het huis. Echtgenoot is dus opgegroeid in deze wijk en zij zelf groeide in de nabijgelegen Lekstraat op. Ze kennen elkaar van de lagere school. Hebben eerst samen gewoond in een flatje op de Grevelingenstraat, daarna 18 jaar in de Hof van Colmschate (achter Go Ahead). Ze waren heel blij dat ze dit huis konden kopen, anders was het nooit gelukt een huis te kunnen kopen. Ze is ook heel blij terug te zijn in de wijk. Het is zo meegevallen, er zijn zoveel slechte verhalen over de Rivierenwijk, maar dat is in ons stuk echt niet terecht. Ze voelt zich heel veilig in de wijk en ze hebben een geweldig contact met de buurt. Als er problemen zijn stappen we naar elkaar toe en praten het uit. We organiseren van alles voor de kinderen op het grasveldje voor de huizen. Nee, ze komen nooit in een buurthuis. Een aantal jaren geleden werden hun kinderen daar weggepest door Turkse kinderen. Er was zelfs sprake van messen. Daarom komen onze kinderen nooit in dat stuk. Nemen ook niet deel aan zomeractiviteiten, want we organiseren hier zelf van alles. De oudere kinderen nemen de jongeren mee. Nee er is helaas geen speelplek. Hebben ze op informatieavonden met Rentree wel om gevraagd, maar is niet gelukt. Nu spelen hun kinderen ook vaak in de achtertuinen. Veel mensen hebben schommels e.d. Sowieso leeft iedereen hier meer in zijn eigen achtertuin. Anders dan vroeger in de Lekstraat waar mensen meer voor huis op straat zaten. Ze vindt dat niks, vond dat vroeger ook al gek.

Ze wonen graag in deze wijk vanwege het groen en de ruimte. Op hun stuk komt daar het mooie vrije uitzicht nog bij. Wel veel onzekerheid wat er met het grasveldje gaat gebeuren. Er zou een woonwagenkampje komen, maar daar hebben ze zich met succes tegen kunnen verzetten, Als de bejaardenwoningen plat gaan, gaan ze er misschien wel huizen bouwen. Ze vreest met grote vreze voor hun mooie grasveldje.

We praten over Amerstraat 1 en 3. Dat zijn huizen die worden verhuurd. In nr. 1 wonen soms wel tien Polen. Veel afval achter het huis, telefonerend op straat en allemaal in het Pools waar je niks van verstaat. Als je iets van het afval zegt halen ze hun schouders op. “niet verstaan”. Daar ergert iedereen zich heel erg aan. Ze is heel bang dat de wijk door al die huisjesmelkerij gaat verpauperen. Ze is best blij met de vernieuwingen die er komen. Dan wordt de wijk alleen maar beter van en ze is daarom ook niet bang voor waardedaling; “Maar ze moeten niet vergeten ons stuk mee te nemen, b.v. bij het mooier maken van de wegen, straatlantaarns enz. Of laat ze b.v. nieuwe dakpannen geven. Willen we zelf best aan meebetalen, maar dat wij toch ook iets krijgen”.
Verder hoopt ze dat de nieuwe wijk net zo ruim opgezet wordt als de huidige wijk. Dat is waarom dit zo’n aantrekkelijke wijk is.
Ook zij vertelt over de Halloween party op 31 oktober op het grasveldje. Het is georganiseerd door een familie in de huizen achter hen. Zij schijnt een Amerikaanse te zijn.
Ik mag nog best eens terug komen als ze meer tijd heeft.

Bespiegelingen
Ik begreep dat Amida me als een soort social worker voorstelde aan haar Ethiopische vriendin. Hoewel ik dat dus meteen ontzenuwde dacht ik wel dat je hoe dan ook verwachtingen wekt, ook al zeg je dat je alleen aan het onderzoeken bent.

Het is een fijne ruimte groene wijk met echt omzien naar elkaar zegt mevr. C. Zij is bij terug te zijn in de wijk waarin ze geboren en getogen is.