Week 26 november

Woensdag, half 4, ik fiets nog even de wijk in. Vind dat ik m’n quotum van deze week nog niet gehaald heb. Ik kom langs Hunzestraat 1. Dat huis was me al eerder opgevallen, je kijkt er gezellig in, ik verwacht er een jong stel. Er brandt licht dus ik bel aan. Een man 49 jaar (blijkt later) doet open. Na enige aarzeling wil hij me wel binnen laten. Het lijkt alsof hij aan het verhuizen is, maar nee, hij woont er al 25 jaar. Alleen, (dat wel), ik tref een echte vrijgezelle mannenhuishouding aan. Hij heet Rob en hij is kabelwaterskibanenmaker. Daar is er maar een van in Nederland. Hij legt die dingen aan door heel Europa en hij is ZZP-er. Ik heb dus een uniek exemplaar te pakken. Hij is soms maanden van huis en voelt zich dus helemaal geen Rivierenwijker. Wel is hij ontevreden over een aantal zaken, b.v. dat er parkeervergunningen zijn gekomen die afgelopen jaar opeens 400%!! zijn verhoogd terwijl dat absoluut anders was beloofd.

Hij heeft ook onvrede over de verkeersdrempel voor zijn huis. Opeens heeft hij twee grote scheuren in zijn huis, vrachtwagens en bussen knallen er echt over heen. Hij vraagt mij of ik weet of de Oude Bathmenseweg straks wordt afgesloten. Hij weet nauwelijks iets van de nieuwbouwplannen. Ik adviseer hem toch een keer op het infocentrum te gaan praten. Ook over de weg kunnen ze vast wel iets zeggen. Zijn ouders wonen in Deventer, maar hij is toevallig in de Rivierenwijk terecht gekomen. 25 jaar geleden moest hij een keer het huis uit en hij zocht een plek waar je voor het minste geld het meeste huis kon krijgen. Dat was hier dus. Hij zou wel wat anders willen, het liefst een grote woonboot waar hij zijn werkplaats onder in kan bouwen. Nu heeft hij zijn werkplaats in Twello en dat is niet handig. Sowieso heeft hij een droom, n.l. zijn eigen grote catamaran (heet dat zo?) bouwen, dus hij wil ergens aan water, b.v. een haven gaan wonen.
Hij heeft zich nooit veel met de buurt bemoeit. Heeft gewoon goed contact met z’n Turkse achterburen en Nederlandse directe buren; verderop wonen Chinesen. Vroeger heeft hij een paar keer een inbraak gehad. Bleek van buren verderop te zijn. De laatste jaren is het rustiger. Men zit ook niet meer zoveel buiten als vroeger waarschijnlijk omdat de kinderen groter zijn. Hij wil zijn huis wel wat verbouwen, grotere garage en toilet vernieuwen, maar hij baalt van de vergunningen-rimram van de gemeente. De gemeente is sowieso de gebeten hond vanwege de parkeervergunningen. Boodschappen doet hij bij AH en een enkele keer bij de Little. Gewoon een aardige man die zijn eigen leven leidt.

Bij het stoplicht sta ik even later naast mw. Cheng. Ze is een Chinese en dat zijn haar twee kindjes duidelijk ook. We praten kort met elkaar. Ze woont al 11 jaar in Deventer. Nu op Dommelstraat 35. Daar mag ze tot maart 2009 wonen met een urgentieverklaring. Dan hoopt ze dat ze iets anders krijgt, omdat het huis wordt afgebroken. Ze heeft nauwelijks contact met haar Turkse buren, wel met de Chinese daar en elders in de wijk. Ze zou best meer willen, maar het is moeilijk. Ze doet vrijwilligerswerk op de Venenschool waar haar kinderen ook op ziten. We fietsen gauw verder want het is koud.

Ik wil een bezoek brengen aan de oude familie op de Wielingenstraat, maar die zijn niet thuis. Ik kom langs de Oase en duik daar nog even de Grevelingenstraat in. Die seniorenwoningen heb ik al eens eerder bekeken, vooral die helemaal aan eind; die ziet er n.l. bijzonder uit. Ik trek de stoute schoenen aan en bel met de fietsbel die aan het ijzeren hek is bevestigd. Er staat een schootmobiel buiten en de bewoner komt dan ook langzaam naar buiten. Het is een nog jeugdig uitziende oudere man, hij nodigt me vriendelijk binnen, nog voor ik iets gezegd heb. Zit ik daar dus binnen een uur in een tweede vrijgezellen- mannenhuishouding!
Ik ben beland bij Martin de Groot, de oude buurtconciërge, ik herken hem nu van de Deventer tv. Natuurlijk mag ik hem vragen stellen, kom ik namens Rentree? Nou daar heeft ie gewerkt dus. Martin vertelt dat hij door buurtwerkster Wilma is gevraagd buurtconciërge te worden. Dat was slim bekeken van haar, want daarvoor was ik een opstandige buurtbewoner die nogal eens met z’n vuist op tafel sloeg. Toen werden we min of meer collega’s he, dan doe je dat niet meer.
Hij woont al vanaf 1974 in Deventer. Eerst op Deltalaan 150, nu dus sinds 1998 in deze seniorenwoninkjes zoals hij ze noemt. Voor alle zekerheid haalt hij een grote meetlat tevoorschijn. Daar heeft hij een aantal mijlpalen in zijn leven op geschreven, wanneer hij waar werkte b.v. Vroeger in het vormingswerk lieten we mensen ook zo’n meetlat maken en dan moesten ze daar natuurlijk verhalen bij vertellen. Ik weet zeker dat Marin dat met graagte zou doen.
“Dit is een fijne wijk”, zegt hij, “alleen die plannen van Rentree, dat vind ik niks. Willen ze over een jaar of vijf deze woninkjes afbreken en er 40 voor terug zetten en zo doen ze dat overal. Deze wijk is juist zo fijn omdat het zo ruim opgezet is. Het is goed dat ze die oude flats en huizen afbreken, maar laat ze er niet van die dicht op elkaar staande hoogbouw voor terugzetten. Ze maken hier een soort Manhattan. Straks als je uit de stad komt zie je allemaal hoge gebouwen en daarom moet dat nieuwe buurtcentrum straks ook hoog boven alles uittorenen. Ze hebben nu bij het Hoornwerk hoogbouw, verderop staan links van die hoge kantoren en dus moet rechts, waar wij wonen, ook hoogbouw komen. We worden een beetje tussen de Snipperling en het spoor geplet”.
Hij is er een beetje treurig over maar sinds zijn ongeluk, vijf jaar geleden, doet hij niet meer mee. Het kan me niks meer schelen. Over vijf jaar ben ik 70, dan zie ik wel weer verder hoor. Hij is jaren actief geweest in het buurtcomité. Hij ziet en van de leden nog wel eens en weet dat er zeker nog vijf in dit stuk van de wijk actief zijn, maar die ziet hij nit meer. Hij kan zo niet op de namen komen, maar hij weet ook dat veel mensen het niks meer interesseert wat er gebeurt. Dat is jammer, maar eigen schuld van de gemeente. 15 jaar geleden was deze wijk verloederd en toen zijn al die flats goedkoop opgekocht door vooral Turken. Die stoppen er nu veel onderhuurders in en dan krijg je het zoals het nu is.
Ik vertel hem van de moestuinwens van mijn Turkse wasvrouw eerder deze week. Vindt hij onzin, je hoeft geen moestuin bij de huizen te maken, laat ze maar naar de moestuinen van de Westfalenstraat gaan. Net als op de Worp, daar zijn de moestuinen toch ook allemaal aan een kant op de Hoven. Ik vraag wat hij goede wijken vindt, Knutteldorp? Ja daar hebben ze echt naar de bewoners geluisterd. Betere huizen teruggebouwd en laagbouw. Hij vindt het niet erg als ze 2 of 3 hoog gaan bouwen hier, maar niet van die torens.

We praten nog even over het imago van de wijk. Martin is heel stellig. Dat zal nooit anders worden. De Rivierenwijk, dat is geen goede wijk, terwijl het op Keizerslanden veel erger is. M.n. dat stuk waar de Zuid Molukkers wonen. Rentree kan er zo veel geld in steken als ze willen, maar het zal nooit anders worden, terwijl hij het met me eens is dat hijzelf en de meeste mensen hier met plezier wonen. Maar goed, daar moeten we dus maar gewoon mee leren leven is het laatste wat hij zegt.

Nou dat was een bijzonder bezoekje. Aardige, maar helaas verbitterde man. Later zie ik hem rijden in zijn scootmobiel. Ik geloof niet dat hij me herkende.