Week 4 december

Vandaag samen met Lies de wijk in. Haar camper is weer uitvalsbasis. Ik heb geen geluk. Ik tref op de Douwelerwetering 61 een jonge Nederlandse vrouw in ochtendjas. Achter haar staan twee kinderen. Ze stond onder de douche, zo blijkt en nee, het komt nu helemaal niet uit. Een verdieping hoger op nr. 73 doet na geruime tijd een man open. Hij is in z’n onderbroek en STOND OOK ONDER DE DOUCHE. Wat is er aan de hand in deze portiek dat men zich hier om 4 uur s’ middags massaal doucht. Rest van de portiek doet niet open, zal ook wel onder de douche staan. Volgende portiek evenmin succes. Ik ben inmiddels helemaal koud en het sneeuwt als een gek. Ik kruip terug in de camper van Lies. Heb geen zin meer.

Donderdagmorgen, 5 december, nieuwe poging. Het miezert. Had ik al eens gezegd dat dit jaargetijde niet zo handig is voor dit werk en 5 december w.s. al helemaal niet.
Op Deltalaan 160 staat een man twee grote witte zwanen te voeren vanuit zijn beneden flat. Ik aarzel, maar stap toch af. De aarzeling komt voort uit zijn uiterlijk. Hij heeft overal waar het kan (en zichtbaar is), een ring, dus alle vingers en beide oren zijn voorzien van edelmetaal. Hij heeft een volkomen kale schedel en de flat oogt leeg.
Maar ik mag binnen komen en belandt zodoende in het huis van Ron. Hij woont er nu tijdelijk alleen, maar de flat kan in principe nog drie huurders bergen. De verhuurder heet Sam Maarsen, een makelaar uit Arnhem en dat is een door en door goede huurbaas zo begrijp ik van Ron. Sam wil niet langer onderverhuren en hij gaat de flat dus verkopen. Ron mag er zo lang in wonen als hij wil want hij heeft een contract voor onbepaalde tijd. Hij kan rustig uitkijken naar wat anders en kan zelfs verhuiskostenvergoeding meekrijgen. Nu de andere bewoners zijn vertrokken past hij op de flat en ontvangt eventuele aspirant huurders mochten die er nog komen. “Sam vertrouwt me volkomen, ook dat ik altijd de huur keurig op tijd betaal”, aldus Ron. Hij zou de hele flat wel willen hebben want hij woont er met plezier. Heeft zijn kamer netjes opgeknapt en kan het er dus nog wel even volhouden.

Hij woont 10 jaar in de Rivierenwijk, eerst op de Maasstraat en nu 2,5 jaar op de Deltalaan. Hij komt uit Enschede, heeft in Hengelo en in Utrecht gewoond. Naar die laatste stad wil hij graag terug. Deventer is toch wel een beetje saai, hij wil liever in een grotere stad wonen. Hij heeft altijd in een volksbuurt gewoond. Hij vindt het oude stuk Rivierenwijk meer een volksbuurt dan het stuk waar hij nu woont, dit is meer een elitestuk zegt hij.

Dit eerste stuk van het gesprek voeren we in de keuken. Ron is bezig zijn wekelijks witte was bestaande uit zo’n 10 paar witte sokken, op te rollen. Hij heeft alleen witte sokken en allemaal dezelfde, dat is lekker gemakkelijk.
Daarna betreden we zijn kamertje. Er staat een groot bed, een tafeltje en een bureau waar een computer en een discolicht staat te flikkeren. Ook de tv staat aan. Het kamertje is propvol. Aan de muur een prominent portret van een jonge man. Ik vul onmiddellijk in dat hier wel een echte homo zal wonen, maar nee, dat is niet het geval. Het portret is van ene Dito, een onfortuinlijke FC Utrecht voetballer die 3 jaar geleden is gestorven. Ron is een echte fan van FC Utrecht.

Ron werkt bij Kringloopbedrijf Het Goed voor vier maanden. Zijn contract is geregeld via detacheringbureau EKD en het loopt binnenkort af. Hij gaat zich dus maar melden bij het CWI. Hij zou dit werk graag blijven doen. Hij is vooral heftruckchauffeur, lekker grof werk, dat vindt hij het leukst. Ik vraag of hij de Cambio kent, maar hij kent het slechts van naam. Denkt niet dat het wat voor hem is. Hij heeft sowieso geen contacten in de wijk. Doet wel de boodschappen bij de Little. Op de trap wonen Turken waar hij af en toe mee spreekt en boven hem wonen drie jongens waarvan een een echte smeerkees. Die proberen ze er uit te krijgen via de verhuurder, een Turk die op de Zwolseweg woont.
Ik vraag hoe hij zijn vrije tijd besteed en hij zegt dat je dat kunt raden als je goed rondkijkt. Ik zie veel prachtige gekleurde kunstbloemen, veel foto’s o.a. van zijn vader (denk ik), rekken vol CD’s en die prominente pc met die lichten. Ik geef het op, is ook niet te raden zo blijkt, want ik zit hier bij een echte internet radio disjockey, te bereiken via www.promootje.nl. Ik wist niet dat het bestond. Mensen kunnen via deze site muziek aanvragen. 24 uur per dag verzorgen dc’s, als Ron, de muziek. Hij onder de naam DC Dito, naar zijn gestorven held.
Het is echt een geweldig gezicht als hij demonstreert hoe het gaat. Ik bekijk de site en zie zijn foto. Andre Hazes staat nog steeds aan de top met het nummer: “dat ene moment”. Ron is bezig 350 kerstnummers te downloaden voor de kerstdagen. Ze organiseren ook feesten, hij laat me met enige trots zijn zwarte blouse zien waar met rood en goud DC Dito en www.promootje op zijn geplakt. Die kleren hangen overigens is zo’n grote kledingzak aan het voeteneind van zijn bed. Het is werkelijk toch heel apart dat ik echt (per ongeluk hoor) al weer bij een vrijgezelle man ben beland en ook nog met een hele speciale hobby.
Als ik naar buiten stap kom ik nog even terug op de zwanen. “O die voer ik elke dag. Ze staan gewoon voor het balkon te wachten, ze horen er een beetje bij he”.
Aardige man die het zo te zien goed naar z’n zin heeft.

Ik stap op de fiets en een Turks meisje loopt langs op weg naar de bushalte. Ze straalt en zegt zomaar zonder dat ik iets doe: “ik ga naar de stad”. Ik zeg, “maar waarom niet op de fiets”. “Nee hoor” zegt ze, “dat vind ik niks”. Ze is prachtig opgemaakt en ziet er schitterend gekleed uit. Tja, zo’n verwaaide Turkse, dat kan natuurlijk ook niet. Het is me al eerder opgevallen dat Turkse meisjes boven een bepaalde leeftijd niet meer fietsen.

Ik doe nog even een poging of de oude familie op de Wielingenstraat 3 thuis is. Mevrouw doet open, maar laat me niet binnen. Duidelijk onzeker en misschien geïnstrueerd geen vreemde mensen binnen te laten. Ik zeg dat ik nog wel een keer terug kom als haar man thuis is.

Bespiegelingen
Wat wonen er toch bijzondere en aardige mensen in de Rivierenwijk.
Jammer dat zo’n man als Ron de Cambio niet kent of het project Sterrenvinders, of liever, dat ze hem niet kennen. Zo’n detacheringsbureau zou daar toch iets mee kunnen lijkt me.