Een eerste voorzichtige verkenning

In 1971 streek ik als kersverse bruid van 21 neer in een flatje in de Rivierenwijk. Toen al geen best bekend staande wijk, maar wij waren er, als nieuwe Deventenaren, hartstikke blij mee. We verkenden de wijk en zijn omgeving, deden boodschappen op het plein en namen de bus naar de stad als we iets nodig hadden wat daar niet was te krijgen. We belden in de telefooncel naar ouders en familie en samen met veel jonge collega’s die op andere flats in de buurt woonden hadden we het er prima naar onze zin. Drie jaar later vertrokken we voor het grote avontuur van een eerste eigen huisje. De Rivierenwijk heb ik daarna nog maar weinig gezien. Veel te druk met andere zaken, en wanneer kom
je nou in een andere wijk als je er niet echt iets te zoeken hebt. Ik heb er wel veel over gelezen en gezien de laatste jaren sinds het een zogenaamde Vogelaarsbuurt is geworden.
Tijd voor een hernieuwde kennismaking voor ik aan het echte verkennerswerk begin. Zaterdagmorgen, 6 september, ik fiets de wijk in. Maasstraat, ik schrik van het verval. De afbraak en sloop zijn al begonnen. Het lijkt alsof de wijk zichzelf aan het opeten is. Op de enorme hopen vermalen puin spelen kinderen, de open plekken liggen er wat ontzield bij. Ik zie verwoede pogingen van bewoners er nog iets van te maken. Er wordt veel aan de buitenwereld getoond, alsof daarmee de identiteit van de bewoner wordt bevestigd en waarschijnlijk is dat ook zo. Leeuwen van steen, afbeeldingen als poëzieplaatjes op de muur, zelfs een Mona Liza als kralengordijn. Gelukkig, er zijn ook bloembakken, soms aan verveloze gevels, maar dapper volgehouden ze te verzorgen en te begieten.
Scheldestraat, Eemstraat, weinig mensen op straat. Bijna een botsing met een grote terreinwagen. Ik sta ook wat onhandig op een hoek omdat ik een foto wil maken. De bestuurder grijnst breed en ik lach terug. Het zou mooi zijn als ik een zwaaiende arm met tatoe kon opnemen in mijn verhaal, maar die is er niet. Ik realiseer me helder dat ik met veel vooringenomen ideeën mijn oude wijk betreed. Op het Deltaplein is de super vervangen door een Turkse groenteman. Ik zit op het bankje en kijk. Eerst naar de bebouwing om me heen. Er is een nieuw gebouw achter het plein zichtbaar. Het doet wat vreemd aan in deze verwaarloosde omgeving. Iemand heeft de lantaarnpalen vrolijk geverfd. Ik denk dat het een jeugdprojectje is geweest, lekker een zaterdag verven, of zou het door de woningcorporatie zijn gedaan? Er lopen mensen langs me heen met plastic tassen vol groente en andere zaken. De Lidl is dichtbij en daar is het druk. Er is weinig oogcontact. Niet met mij en ook niet met anderen. Ieder doet snel zijn ding en verlaat het plein met spoed. Een kind heeft het wippaard bij de drogist annex apotheek beklautert en roept haar vader. Er zal wel geld in het apparaat gegooid moeten worden. Ik hoor vader door de open deur praten met de caissière. Een eindje verderop wordt een winkelwagentje volgeladen met 6 reusachtige grote watermeloenen. Ze worden uitvoerig beklopt en besproken door een jong stel. Sowieso zie ik veel jonge mensen. Weinig ouderen en weinig autochtonen; één man in een scootmobiel.
Ik fiets verder. Neerstraat, Amerstraat, veel tv-schotels aan balkons en bordjes “te koop”. Iemand staat mobiel te bellen, over de balkons hangen behalve veel wasjes, ook mensen uit te kijken over de straat. Ze praten niet met elkaar. Deltalaan, mijn oude flat staat er nog. Er zijn nieuwe balkonhekken, die de flat een fleurige uitstraling geven. “De liefde vergeet nimmermeer”, staat met grote letters geplakt op de ramen van mijn oude flat; ik krijg het er warm van. Geloof het of niet maar laat dat nou onze trouwtekst van weleer zijn! ………….