Week 7 oktober

Woensdagmiddag: Vanaf de Lidl, later werd dit mijn vaste vertrekpunt, loop ik richting het spoor. Er is redelijk veel volk op straat. In de Haringvlietstraat zie ik een Turkse mevrouw bezig een was op te hangen. Ik vraag haar of ik er een foto van mag maken. Ze lacht wat verlegen en duikt weg. Een passerende oudere Turkse man lacht en als ik hem uitleg waarom ik de foto wil maken roept hij haar iets toe. Ik mag mijn foto maken, maar zij wil er niet op. Als ik door loop zie ik een andere Turkse vrouw over haar balkon op de begane grond hangen. Zij heeft het tafereel gezien en zegt dat ik haar was best mag fotograferen. Alleen die hangt achter en zo beland ik op m’n sokken binnen 5 minuten, via een prachtige Turkse woonkamer, in de tuin op nr. 38. Nazmige woont er al 28 jaar met man, zoon (25 en verloofd) en dochter (21 op het ROC.). Ze hebben een jonge hond, wat heel ongebruikelijk is voor Turkse mensen, aldus de zoon.
Zij werkt bij Roto Smeets in de vijfploegendienst. Komt net uit de nachtdienst. Ik mag later een keer komen theedrinken. Aardige mensen, die best met me willen doorpraten over het leven in de wijk. Ze is heel tevreden met haar buurtje. Rondom Turkse families en vriendinnen. Ze weten niet zeker hoe het met hun flat verder gaat na de renovatie. Ze zijn wel op de voorlichtings- bijeenkomsten geweest en gaan er van uit dat de flat niet afgebroken wordt. Het huis zag er prima onderhouden uit met uitgebouwd balkon.
Ik kom op mijn tocht langs Wielingenstraat nr. 3 en maak een praatje met een oudere bewoner die zijn gras staat te knippen. Hij woont al 40 jaar in de wijk. Is trouw fan van en vrijwilliger bij Go Ahead. Hij vindt het fijn wonen, moppert wel wat over de troep die w.s. studenten verderop maken: “Gooien maar zo alles over de reling”. Hij belt daar niet over met de gemeente, distantieert zich duidelijk van de wijk. Zijn huis staat ook met de rug naar de Deltalaan, bijna in een soort hofje. Zijn buren gaan verhuizen omdat ze in Amersfoort gaan werken, overburen gaan naar Portugal, die hadden een schoonmaakbedrijf en dat is verkocht. De te koop borden duiden dus niet, zoals ik dacht, op vertrek omdat de wijk achteruit gaat. Hij vertelt wel over verhalen dat er zelfs mensen in fietsenkelders wonen in de wijk. Hij haalt zijn boodschappen al jaren in Colmschate en niet op het Deltalplein.
De derde ontmoeting is op de Maasstraat. Daar hangt een Turkse mevrouw driehoog over het balkon. Ik roep naar boven dat ik haar bloembakken mooi vind. Ze zegt: ”bedankt, maar ik ken u toch”. Blijkt ze een blauwe maandag bij me in Twello gewerkt te hebben als uitzendkracht. Ik mag boven komen. Aardige jonge vrouw (hoofddoek dragend), die maar moeizaam aan werk kan komen. Ze heeft 2 kinderen 5 en 8 jaar en woont er al een paar jaar tot volle tevredenheid. Alleen de Chinese buren boven en onder koken met van die sterke geuren, dat vindt ze akelig. Kinderen gaan niet naar de school aan de overkant omdat dat een zwarte school is. Ze geeft de voorkeur aan de Roessinkschool, die is gemengd. Ze vraagt of ik een keer terug kom op een avond als haar man er ook is. Dat beloof ik.

Bespiegelingen
Nazmige vertelt over haar werk bij Roto Smeets. Dat ze het zo leuk vindt in de kantine met de collega’s te eten. Ik denk dat dat voor haar een mogelijkheid is met Nederlanders in contact te komen. De gretigheid waarop ze me binnenhaalde was echt ontroerend. Ik moest alle foto’s van haar kleinkind in Turkije zien en die van de verloving van de zoon. Beloven dat ik terug zou komen. Ze liet me ook vol trots hun moestuintje zien. Ik weet inmiddels dat veel allochtone mensen graag hun eigen groente verbouwen. Is daar voldoende gelegenheid voor in de wijk? Zou mooi zijn dat te creëren dicht bij de woningen.