º Column ABP-relatiemagazine

Het ABP had in 2007 een estafettecolumn gecreëerd. Je werd uitgenodigd eenmalig iets te schrijven over je pensioensituatie en vervolgens gaf je het stokje weer door aan een andere (aspirant) pensionado. Met heel veel plezier beschreef ik mijn toenmalige situatie

De draaglijke lichtheid van het bestaan

Er is iets in me gaande wat ik nog niet precies kan benoemen. Ik geloof niet dat ik de hormonen er nog de schuld van kan geven want ik ben eind vijftig.
Fietsend langs “mijn” IJssel, heb ik het af en toe bijna te pakken. Het is een onbeschrijflijk geluksgevoel. Laatst betrapte ik me er op dat ik daar keihard een psalm uit mijn kindertijd zong: “looft den Heer met blijde galmen”. Een ezeltje stond nieuwsgierig naar me te turen en een schaap hield even op te kauwen, verder waren er alleen vogels en de oneindige, geurende uiterwaarden.

Er zijn dagelijks nieuwe gevallen van kanker of andere afschuwelijke ziekten om me heen. De begrafenissen en crematies komen met steeds groter regelmaat. Er zijn burn outs en mensen die hun werk verliezen. Er zijn ongelukken en andere rampspoeden en dan heb ik het nog maar alleen over de ellende dichtbij.
En ik, ik word ouder. Ik voel dat m´n lijf nog doet wat ik graag wil, maar ik krijg haast en met mij veel van mijn leeftijdgenoten.
“Doen wat je echt graag wilt” is een geliefd gespreksonderwerp bij vijftigers.
De zelfhulpboeken over hoe tot je ware kern te komen stapelen zich op en vinden gretig aftrek. Als ik weer met zo’n intens aangeraden boek in mijn handen sta voel ik me er wat verlegen mee. Ik wil ze n.l. niet meer, er staan er al genoeg in m’n kast.
Het vervelende is dat ze wel degelijk refereren aan mijn verlangen naar vrijheid en ‘tot je bestemming komen’. Maar ik denk dat ik er geen boek meer voor op hoef na te slaan want ik weet het af en toe precies: “Ik wil alleen nog maar met plezier werken en leven”.

Babyboomer? Zwitserleven gevoel? Misschien, maar ik krijg daar toch een soort gemakzuchtigheidgevoel bij. Ik heb er geen verlangen naar ergens in Zuid Europa met een cocktail in de hand aan de rand van een zwembad te zitten.
Ik wil de laatste werkzame jaren van mijn leven en misschien wel tot ver over de 65, bezig zijn met dingen die er toe doen. Die “dingen” kunnen werkzaamheden zijn, maar in elk geval gaat het om zaken die mijn hart hebben en waar ik met plezier aan werk. Op de een of andere manier lukt dat mij en met mij veel oudere werknemers, steeds moeilijker te functioneren in reguliere banen en bij organisaties waar mensen vooral beoordeeld worden op targets en behaalde resultaten.

Ik ben zoals gezegd eind 50 en kan dus nog niet met pensioen, maar dat wil ik ook helemaal niet. Ik barst van de energie en wil die graag inzetten. De laatste tijd zie ik steeds meer leeftijdgenoten om me heen een belangrijke stap maken. Ze worden ZZP-er en beginnen een eigen bedrijfje onder de meest fraaie benamingen, compleet met website en folder. Organisaties huren graag interims en externe bureaus in. Die zijn weliswaar duurder, maar een interimmer is zelden ziek of lastig en gemakkelijk de laan uit te sturen. Een oudere ZZP-er, biedt in veel gevallen nog net iets meer, want naast de kennis en jarenlange ervaring, is er vooral dat plezier in die klus. Ze kiezen met zorg het project waarin ze zich thuis voelen en het hoeft niet meer voor grote bedragen, want het pensioen is geregeld.

Jammer dat bij de ambtelijke en economische overwegingen over langer werken en uitstel van de pensioengerechtigde leeftijd, niet geluisterd en gekeken wordt naar die oudere werknemer zelf. Het zou toch ook moeten kunnen zonder die ingewikkelde ZZP-constructie.
Ik zou het die beleidsmakers graag eens willen uitleggen; zou een mooie eerste klus voor mijn bureautje zijn trouwens.

Voordat ik ontslag durf te nemen maak ik nog even een tochtje langs de IJssel.

Wil Kroon

Inmiddels ben ik tot volle tevredenheid al drie jaar ZZP-er!! (augustus 2008)